Θεληση να υπαρχει

Μαρία, 18, Αθήνα,  Φοιτήτρια

«Αχ αυτή η μακρινή- πανέμορφη- ξαδέρφη η Νίκη! Ή μήπως η Παπαρίζου; Μήπως ήταν η νταντά μου με το τέλειο πλατύ χαμόγελο; Μπα, όλες μαζί ήταν. Δημοτικόπουλο και μ΄άρεσαν (καταλαβαίνω τώρα ) όλες. Ε, τι να κάνουμε, ωραίες γυναίκες! Τότε, φυσικά δεν το έβλεπα έτσι, αλλά με τα χρόνια μoυ ήρθε τελείως ομαλά. Υπήρχαν κάτι σαχλαμαρίσματα με αγόρια στην παιδική μου ηλικία, στη φάση που μ’ άρεσε κάποιος απλά για να μ΄αρέσει και να ‘χω να λέω στους φίλους μου, μη τυχόν και με περνούσαν για φρικιό που κάθεται όλη μέρα πάνω από κόμιξ.

Τίποτα δεν μου ΄χε κάνει το πασίγνωστο κλικ όμως μέχρι την εφηβεία μου. Ωωωωωωω η Τ. ! Ψηλόλιγνη, χαμογελαστή και καθηγήτρια. Τρελός ενθουσιασμός, θυμάμαι, κι έτσι ήρθε η ώρα να το πω στην κολλητή μου. Χρειάστηκαν 3 ώρες απ’ το τηλέφωνο (έτρεμα από κοντά ), να το πάω γύρω γύρω, ώσπου στο τέλος το πέταξα! Η κολλητή μου το πήρε πολύ ψύχραιμα, μου πε πως ειναι εκεί για μένα και δεν το αλλάζει αυτό επειδή μ’ άρεσαν οι γυναίκες (μου πε την επόμενη μέρα πως στεναχωρήθηκε λίγο για τις δυσκολίες που ενδεχομένως θα έχω να αντιμετωπίσω) . Αρκετό καιρό μετά,καταλαβαίνω πως πέρασα έναν πλατωνικό έρωτα (δεν είχα φανταστεί ούτε να τη φιλάω) και πως δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθούσε.

Τελειώνοντας το Λύκειο, ζω τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα, την πρώτη μου αγάπη και όλα μοιάζουν να’ ναι βγαλμένα από παραμύθι. Με βάση τη σχέση μου και το πόσο χαρούμενη ήμουν, άρχισα να ανοίγομαι στις φίλες μου (στην αρχή με δυσκολία και κακά τα ψέμματα, και με λίγο ιδρώτα) και μέσα σε λίγο καιρό το ήξεραν όλες. Όλες είχαν αντιδράσει θετικά και αυτό με βοήθησε αρκετά να μη νιώσω καθόλου μειονεκτικά και να με υποστηρίζω. Ώσπου το είπα στον πατέρα μου. Τότε άρχισαν τα γλέντιαααα! Ναι, ο κουλ μπαμπάς μου αποδείχτηκε ομοφοβικός, άσπρισε και έλεγε φράσεις όπως «πόσο χρονών είναι, σε παρέσυρε;» , «αν μου το λεγες στα 30 σου που θα χες πάει με κάμποσους δεν θα έλεγα κάτι» , «μα είσαι κουκλάρα» , «σ’ αγαπάω και γι΄αυτό στα λέω αυτά, έχεις πάρει έναν λάθος δρόμο», «ο πατέρας μου μού χε πει μόνο αδερφή μη γίνεις» . Με τούτα και με κείνα πέρασα μία άσχημη περίοδο και επειδή δεν ήθελα η μητέρα μου να το μάθει έτσι και ο ψυχολογικός πόλεμος δεν αντεχόταν εκείνη την περίοδο, του είπα πως ΄χωρισα τελικά και άφησα να εννοηθεί πως είμαι μ΄ένα παιδί. Λέγοντας του όμως ότι είναι παπάρας και πως μ’ αρέσουν και τα δύο φύλα. Το συζητήσαμε μερικές φορές και μετά πίστευε ό,τι ήθελε να πιστεύει.

Όσον αφορά το Πανεπιστήμιο, από την αρχή ήμουν ανοιχτή με τα παιδιά και δεν υπήρχαν θέματα, εκτός από ένα κουτσομπολιό «α αυτή, ναι, είχε φέρει την κοπέλα της στις εγγραφές», που δεν με πείραξε και πολύ. Οι συγγενείς μου σίγουρα κατά βάθος το ξέρουν, καθώς υποστηρίζω ανοιχτά τα γκέι δικαιώματα, αλλά σκοπεύω να τους μιλήσω ξεκάθαρα όταν θα μπορώ να με υποστηρίξω με όλους τους δυνατούς τρόπους και δεν θα εξαρτώμαι από κανέναν. Αυτό με τον πατέρα μου με πείραξε πολύ, αλλά θα επανέλθω δριμύτερη σύντομα. Ο δεύτερος μπαμπάς μου όμως, ένας οικογενειακός φίλος, το πήρε πολύ καλά και αυτό μου ανέβασε κι άλλο το ηθικό μου. Ελπίζω να μη έχουμε δράματα με τους συγγενείς και να μπορέσω να τους δείξω μέσα από βιβλία, σινεμά, σεμινάρια κλπ πως δεν χρειάζεται να γυρίζει ο κόσμος τους ανάποδα μόνο και μόνο επειδή έχω διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Στο κάτω κάτω την ευτυχία δεν επιθυμούμε όλοι;»