αποδοχη

Σ., 20, Φοιτήτρια

 

Αν ρωτήσει κανείς τις περισσότερες φίλες μου που ξέρουν πως είμαι bi, θα του πουν μάλλον ότι δεν το περίμεναν, ότι δεν τους είχα κινήσει τις υποψίες, τουλάχιστον όχι πριν αρχίσω να τους μιλάω για μια lgbt ομάδα που κάνω συνέχεια παρέα. Είναι λογικό. Πέρα από μερικούς ενθουσιασμούς με ηθοποιούς – και των δύο φύλων, τώρα που το σκέφτομαι 😛 – δεν τους είχα ποτέ μιλήσει για κάποιο συγκεκριμένο άτομο που να θέλω, ή για τις υποψίες μου πως αυτό το άτομο μπορεί να είναι και κορίτσι.

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ η ίδια έφτασα 17 πριν το καταλάβω. Εκεί, γύρω στη δευτέρα – τρίτη λυκείου, που ξαφνικά τα γκέι θέματα άρχισαν να μου φαίνονται τρομερά ενδιαφέροντα και να περνάω ώρες διαβάζοντας γι’ αυτά. Έπιανα τον εαυτό μου να υποψιάζεται πως δεν είμαι απλά ένας πολύ ένθερμος υποστηρικτής των λοατ ανθρώπων, αλλά δεν το δεχόμουν, ήταν μια σκέψη που έφτανε ίσα ίσα στο συνειδητό μέρος του μυαλού, και ύστερα βουτούσε πάλι πίσω.

Και μετά – μετά άρχισε να μου φαίνεται τρομερά ενδιαφέρουσα μια καινούρια φίλη! Το έβλεπα σαν θαυμασμό, σαν ταίριασμα χαρακτήρων, αλλά η αλήθεια ήταν πως δεν είχα συμπεριφερθεί ποτέ έτσι πριν, όταν έκανα καινούριες φιλίες. Και παρ’ όλα αυτά, πέρασε πολύς καιρός, ίσως και ένας χρόνος, ώσπου να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι τα συναισθήματα μου δεν ήταν ακριβώς φιλικά.

 

Οι αμφιβολίες που είχα, και η υπερ-ανάλυση που έκανα στο μυαλό μου, δεν είχαν τελειωμό. Όσο και να το σκεφτόμουν ήθελα να είμαι πιο σίγουρη. Μήπωε επειδή πρόσφατα μου άρεσε και το τάδε αγόρι, ήταν όλα μες στο μυαλό μου? Και να το άγχος, να η ανησυχία. Προσπαθούσα να βρω μια ιστορία παρόμοια με τη δική μου, όμως η ιστορία κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική, όπως ανακάλυψα, και δεν μπορούσα να στηριχτώ στην ομοιότητα με τους άλλους ώστε να ορίσω τη διαφορετικότητά μου. Στο τέλος, ένα πράγμα ήταν προφανές: μου είχαν αρέσει αγόρια, μου είχαν αρέσει και κορίτσια, και ίσως πιο πολύ.

 

Η επιβεβαίωση ήρθε από πολλές πλευρές: έβλεπα ταινίες με lgbt θεματολογία και ένιωθα ταύτιση, διάβαζα συνέχεια για θέματα όπως ο ομόφυλος γάμος, ενθουσιάστηκα όταν έμαθα για το πανόραμα lgbt ταινιών. Ερωτεύτηκα ξανά μια κοπέλα.

 

Και κάπως έτσι έμαθε η παρέα μου για μένα. Στην αρχή μίλησα, αμήχανα και λίγο φοβισμένα, σε ένα δυο άτομα, εκείνα που ήμουν σίγουρη πως θα έχουν τις καλύτερες αντιδράσεις. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δε χρειαζόταν να ανησυχώ γιαυτό. Μέχρι τώρα το ξέρουν περίπου 5 φίλες από την -μικρή επαρχιακή- πόλη απ’ όπου κατάγομαι, και δεν είχα ποτέ αρνητική αντίδραση. Το πολύ πολύ έκπληξη. Η κατανόηση που μου έχουν δείξει, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στην πόλη που σπουδάζω έχω γνωρίσει ένα σωρό κόσμο, γκέι και στρέιτ, που ξέρει πλέον για μενα, μ’ έχει βοηθήσει να νιώσω πιο σίγουρη και ασφαλής. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αρνητικοί άνθρωποι. Ξέρω και άτομα (που, ειρωνικά, είναι κι αυτά που υποψιάζονται πως δεν είμαι στρέιτ) τα οποία θα είχαν αρνητική αντίδραση. Προς το παρόν, δεν τους έχω μιλήσει. Ούτε και στους δικούς μου, που από ομοφοβία… τους περισσεύει κιόλας. Είναι απαίσιο να τους ακούω να κάνουν τόσο προσβλητικά σχόλια για τους γκέι μπροστά μου, όμως ξέρω πως η αντίδρασή τους θα ήταν πολύ πολύ αρνητική, και ψυχοφθόρα για όλους μας. Ελπίζω πως κάποια μέρα θαμαι αρκετά ανεξάρτητη, ώστε να μπορώ να το πω σ’ αυτούς τους ανθρώπους, χωρίς να φοβάμαι την αντίδρασή τους, ή έστω νιώθοντας έτοιμη να την αντιμετωπίσω..

Ως τότε όμως, νιώθω τυχερή που έχω μπορέσει, μέσα σε σύντομο διάστημα, να ανοιχτώ σε πολλούς ανθρώπους, που με στηρίζουν και με αγαπούν, και να νιώθω κι εγώ πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, να με αποδέχομαι όσο πάει περισσότερο.